ابتدا یون فلوئورید و نقش پیشگیری آن در پوسیدگی دندان از نظر تئوری بررسی شده است. سپس چند نمونه ژل فلوئورید (A. P. F) مورد مصرف در دندانپزشکی از نظر شیمیایی تجزیه گشته و درصد ترکیبات سازنده مختلف آن مشخص شده است. تجزیه ها نشان می دهند که تمام ژل ها دارای یون فلوئورید به صورت سدیم فلوئورید و اسید فلوئوریدریک همراه با اسید فسفریک می باشند. خواص رئولوژیکی آنها نشان دهنده این واقعیت است که این ژل ها به صورت تیکزوتروپیک عمل نموده و ویسکوزیته آنها در تنش برش ها و دماهای مختلف مورد اندازه گیری قرار گرفته است. فرمول بندی های مختلفی بر اساس یافته های قوق پیشنهاد شده و مطالعات رئولوژیکی روی آنها تطابق کاملی با نمونه های تجارتی خارجی نشان می دهند.

وجود یون فلوئورید در آب از نظر آثار مفید و مضر بر سلامت انسان مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر نانو کامپوزیت هیدروژل بر پایه نشاسته-سدیم آکریلات-نانوذرات آلومینیم اکسید بر کارایی حذف فلوئورید از آب آشامیدنی و پساب های صنعتی است. آزمون ها در سامانه ناپیوسته و با تغییر فاکتورهای موثر مانند زمان تماس، غلظت اولیه یون فلوئورید در محلول، pH محلول، نسبت وزنی نشاسته به آکریلیک اسید و درصد وزنی نانوذرات آلومینیم اکسید در نانو کامپوزیت هیدروژل تهیه شده بر جذب تعادلی و دینامیک یون فلوئورید بررسی شده است. داده های همدمای جذب حاصل از این پژوهش با مدل لانگمویر و فروندلیچ و داده های سینتیک جذب با مدل های شبه درجه اول و شبه درجه دوم تطبیق داده شده است. نتایج نشان داد، pH بهینه برای جاذب در محدوده 5 تا 7 بوده است. همچنین کارایی حذف فلوئورید با کاهش غلظت اولیه آن افزایش یافته است. نانو کامپوزیت هیدروژل تهیه شده (4 درصد وزنی نانوذرات آلومینیم اکسید) در 6.8 و غلظت 5ppm از یون فلوئورید در مدت زمان 240min و در دمای 25oC، 60 درصد از مقدار اولیه یون فلوئورید را جذب کرد. در همین شرایط، مقدار جذب تعادلی یون فلوئورید (پس از 24 ساعت)، 85 درصد برای محلول با غلظت 5ppm و 68 درصد برای محلول با غلظت 10ppm اندازه گیری شد. جذب یون های فلوئورید با مدل لانگمیر همراه است. سینتیک جذب فلوئورید روی نانو کامپوزیت هیدروژل به کمک مدل شبه درجه اول بهتر توصیف شد. نتایج نشان داد نانو کامپوزیت هیدروژل استفاده شده در این مطالعه ظرفیت جذب قابل ملاحظه ای برای حذف فلوئورید دارد.

وجود مقادیر زیاد فلوئورید در منابع آبی اثری زیان بار بر سلامتی انسان دارد. یک نانوجاذب مغناطیسی جدید از طریق اصلاح نانوذرات Fe3O4 توسط 3-آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان (APTES) و متالوپورفیرین نئوبیوم (V) برای حذف یون های فلوئورید از محلول های آبی تهیه شد. عاملدار کردن Fe3O4 بطریق شیمیائی و از طریق برهمکنش بین گروه های کربوکسیلیک متالوپورفیرین نئوبیوم (V) و گروه های آمین APTES نشانده شده بر سطح مگنتایت انجام شد. خصوصیات نانوجاذب حاصله توسط روش های پراش اشعه(XRD) X ، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FTIR) بررسی شد. عملکرد نانوذرات مغناطیسی اصلاح شده در حذف یون های فلوئورید برحسب pH، زمان تماس، میزان جاذب و اثر آنیون های موجود در محلول آبی انجام شد.. تحت شرایط بهینه (5.5 :pH، زمان تماس: 30 دقیقه و میزان جاذب: 100 میلی گرم) بازده فلوئوریدزدائی 94.0% بدست آمد. بازیابی فلوئورید جذب شده توسط NaOH امکان پذیر است و امکان استفاده مجدد از این نانوجاذب برای چهار دوره متوالی وجود دارد.

در این تحقیق زئولیت HZSM-5 در محیط حاوی یون فلوئورید ساخته شد و عملکرد آن در فرایند تبدیل متانول به پروپیلن مورد بررسی قرار گرفت. از نمک پتاسیم فلوئورید به عنوان ماده تامین کننده این یون استفاده شد. خصوصیات فیزیکی-شیمیایی کاتالیست ها با استفاده از آنالیزهای XRD، FESEM، N2 Adsorption/Desorption وNH3-TPD شناسایی شدند. الگوی XRD تشکیل ساختار کریستالی مرتبط با زئولیت HZSM-5 را در زئولیت سنتز شده با پتاسیم فلوئورید (نمونه F-HZSM-5) تائید کرد. تصاویر FESEM زئولیت F-HZSM-5 تغییر در مورفولوژی و افزایش اندازه ذرات را در مقایسه با نمونه مرجع HZSM-5 نشان داد. نتایج آنالیز NH3-TPD کاهش غلظت کل مکان های اسیدی را در زئولیت F-HZSM-5 نشان داد. فعالیت نمونه ها در یک راکتور بستر ثابت و در شرایط عملیاتی یکسان بررسی شد. کاتالیست F-HZSM-5 نسبت به نمونه مرجع HZSM-5 طول عمر کمتری را نشان داد. با این حال، این کاتالیست در مدت 10 روز فعالیت به ترتیب متوسط انتخاب پذیری پروپیلن و نسبت پروپیلن به اتیلن 8/41 و 9/ 10 را داشته است.

در کار تحقیقاتی حاضر، مقادیر بالای یون فلوئورید موجود در پسماند های حاصل از بازیابی اورانیم از سه دسته ته ماند کف استخرهای کارخانه ی فراوری اورانیم (C36، C37 و56P)، با استفاده از روش ترسیب شیمیایی حذف شد. در این روش از کلسیم کلرید به دلیل حلالیت بالاتر آن در آب و تولید مقادیر لجن کم تر نسبت به سایر ترکیبات کلسیم دار، به عنوان عامل رسوب دهنده استفاده شد و پارامترهای مؤثر بر میزان حذف این عنصر از پسماند ها نظیر انتخاب نوع منعقدکننده و غلظت بهینه ی آن، PH، نسبت کلسیم به فلوئورید، زمان و سرعت هم زدن، زمان پیرسازی و دمای رسوب گیری بهینه سازی شدند. نتایج حاصل از این آزمایش ها نشان داد که بهره ی حذف فلوئورید در هر سه دسته پسماند مورد مطالعه به پارامترهای ذکر شده به غیر از دما وابسته است. هم چنین برخلاف محاسبات تئوری (به دلیل حضور سایر کاتیون ها و آنیون های موجود در ماتریس پسماند ها وکمک در ترسیب فلوئورید) میزان باقی مانده ی فلوئورید در پسماند نهایی برای هر سه دسته C36، C37 و56P به ترتیب به 3. 6، 5. 8 و mg/l 4. 6 کاهش یافت که با اندکی رقیق سازی به زیر حد مجاز رسید و بنابراین قابل دورریزی مستقیم به محیط زیست خواهد بود. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان می دهد که استفاده از کلسیم کلرید در شرایط بهینه سازی شده ی پارامتر های مورد بررسی، عامل ترسیب دهنده ی مناسبی برای کاهش مؤثر مقادیر بسیار بالای فلوئورید از نمونه های حقیقی است. هم چنین آزمایش-های انجام شده با نمونه ی صنعتی کلسیم کلرید تکرار نتایج فوق را نشان می دهد که قابلیت صنعتی شدن این روش را اثبات می کند.

اگرچه وجود مقادیر اندک فلوئورید در آبهای آشامیدنی اثرات سودبخشی برای دندان ها و استخوان ها دارد؛ اما وجود مقادیر زیاد آن اثرات معکوسی از پوسیدگی دندان ها تا فلج شدن به بار می آورد؛ بنابراین حذف مقادیر بالای فلوئورید از پساب ها حائز اهمیت است. بسیاری از فعالیت های صنعتی مانند پالایشگاه ها، صنایع فولاد، ذوب آلومینیم، بلور و شیشه سازی و کارخانجات تولید نیمه هادی ها پساب هائی با مقادیر بالای فلوئورید تولید می نمایند که باید فلوئورزدائی شوند. در این تحقیق یک نانوجاذب مغناطیسی جدید برای حذف گزینشی یون فلوئورید از محیطهای آبی تهیه و عملکرد آن در حذف یون های فلوئورید برحسب عواملی مانند pH، زمان تماس، میزان جاذب و اثر آنیون های دیگر موجود در محیط بررسی شد. تحت شرایط بهینه ((pH=5.5، زمان تماس:40 دقیقه و میزان جاذب:100 میلی گرم) بازدهی فلوئورید زدائی 96.2% به دست آمد. امکان استفاده مجدد از این نانوجاذب برای چهار دوره متوالی وجود دارد. از جاذب سنتز شده به طور موفقیت امیز جهت حذف فلوئورید از پساب کارخانه شیشه و بلورسازی استفاده گردید.

سدیوم فلوئورید (Na18Fa)، رادیوداروی توموگرافی گسیل پوزیترونی (PET) است که در تصویربرداری از استخوان کاربرد دارد. یون های فلوئورید -18 در اثر بمباران آب غنی شده H218O با پروتونهای شتاب داده شده درسیکلوترون، تولید و به محلول قابل تزریق سدیوم فلوئورید، تبدیل شدند. کنترل کیفی محلول سدیوم فلوئورید با بررسی خلوص رادیونوکلئیدی، خلوص رادیو شیمیایی، خلوص شیمیایی و تست های میکروبی به انجام رسید. پس از کنترل کیفی، محلول سدیوم فلوئورید به موش صحرایی تزریق گردید و چگونگی پخش یونهای فلوئورید -18 در بافتهای موش صحرایی با تصویربرداری به وسیله سیستم تصویربرداری همزمانی بررسی شد. در این مقاله فرایند و پارامترهای تولید و روش های کنترل کیفی محصول نهایی بررسی شده است. همچنین تصاویر همزمانی از بافتهای موش صحرایی و چگونگی پخش یونهای فلوئورید-18 در بافتهای آن بررسی شده است. تصاویر، بیشترین تجمع یونهای فلوئورید-18 را در بافتهای استخوانی نشان می دهند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

امروزه تأمین انرژی الکتریکی از انرژی های تجدیدپذیر مانند انرژی مکانیکی، گرمایی و خورشیدی گسترش یافته است. مواد پیزوالکتریک از مناسب ترین گزینه ها برای تأمین انرژی الکتریکی از انرژی مکانیکی موجود در طبیعت مانند نیروی مکانیکی، ارتعاش و حرکات بدن انسان است. کاربرد برداشت کننده های پیزوالکتریک به منظور تأمین انرژی الکتریکی در قطعات الکترونیکی خودشارژشونده یا حسگرهای بی سیم با توان کم برای حذف باطری یا کابل است. در واقع، خاصیت پیزوالکتریک خاصیتی از موادی ویژه است که قابلیت تبدیل انرژی مکانیکی به الکتریکی و برعکس را فراهم می کند. خاصیت پیزوالکتریک ابتدا در سرامیک ها کشف شد. اما به دلیل نیاز به مواد پیزوالکتریک با سطح بزرگ و انعطاف پذیری زیاد در بسیاری از کاربردها و نیز قیمت نسبتاً ارزان و فناوری تولید ساده پلیمرها در مقایسه با سرامیک ها، پلیمرها به طور گسترده به کار گرفته شدند. پلی (وینیلیدن فلوئورید) (PVDF)، پلیمری نیمه بلوری با خواص فروالکتریک و پیزوالکتریک است و پنج شکل بلوری دارد. فاز β ، قطبی است و به دلیل بیشترین ممان دوقطبی و قطبش دائمی خاصیت پیرو و پیزوالکتریک نشان می دهد. در این مقاله، ابتدا PVDF معرفی و سپس روش های مختلف برای تعیین و اندازه گیری فازهای مختلف آن مرور شده است. در نهایت، روش های مختلف از جمله کشش مکانیکی، فشار زیاد، سردکردن مذاب، استفاده از حلال های قطبی، قطبش زیر کشش و میدان الکتریکی قوی، آمیخته سازی با پلیمرها و الکتروریسی و اثر افزودن انواع مواد افزودنی مانند نانولوله کربن، خاک رس، فلزات و نمک های فلزی و سرامیک ها بر افزایش فاز قطبی β بحث و بررسی شده است.

مشکل عمده گل های شاخه بریدنی ژربرا، ماندگاری کوتاه پس از برداشت است که منجر به خم شدن سریع ساقه می-شود. هدف اصلی از این مطالعه، بررسی اثر ترکیبات مهار کننده سنتز لیگنین به عنوان محلول نگه دارنده روی ماندگاری پس از برداشت گل ژربرا رقم دانمارکی بود. ساقه های برش یافته گل ژربرا با بازدارنده های شیمیایی شامل EDTA (5، 10 و 15 میلی مولار)، NaF (06/0، 08/0 و 1/0 میلی مولار) و NaN3(05/0، 1/0 و 2/0 میلی مولار) به مدت 20 ساعت و دمای 20 درجه سانتی گراد (تیمار کوتاه مدت) تیمار شدند. نتایج نشان داد که غلظت 2/0 میلی مولار سدیم آزید و غلظت 06/0 میلی مولار فلوئورید سدیم، بیشترین ماندگاری را نسبت به سایر تیمارها (14روز) داشتند. غلظت های بالاتر فلوئورید سدیم (1/0 میلی مولار) با سوختگی حاشیه گلبرگ ها همراه بود. همچنین تیمار 2/0 میلی مولار سدیم آزیداثرات مثبت و معنی داری روی میزان وزن تر نسبی (8/51 درصد)، جذب آب (81/49 درصد)، قطر نسبی گل (94/44 درصد) و میزان آنتوسیانین گلبرگ (8/61 درصد) نسبت به گل های شاهد داشت؛ بر خلاف آن، ماندگاری ژربرا به وسیله EDTA در هیچ کدام از غلظت های آن، افزایش پیدا نکرد. اطلاعات به دست آمده نشان داد که کاربرد غلظت های مختلف EDTA با ایجاد سمیت، باعث تسریع خمیدگی ساقه ژربرا شد. بنابراین مهارکننده های سنتز لیگنین مانند سدیم آزیدو فلوئورید سدیم، احتمالا ماندگاری گل را با کنترل ترمیم زخم و جلوگیری از انسداد در انتهای ساقه افزایش می دهند؛ به طوری که سبب تسهیل جذب محلول و کاهش میزان از دست دهی وزن تر نسبی در گل بریدنی ژربرا می شوند.